Ik heb me de afgelopen jaren nooit gerealiseerd wat de impact van hard werken, ver van huis met twee overnachtingen per week is geweest. Niet alleen op mij, maar ook op mijn gezin. Met het voorzitterschap van Handbal Houten is deze impact nog veel groter geworden. 

De combinatie van een heftige mentale baan én voorzitter zijn van deze ontwikkelende verenging past gewoon niet in het privéleven wat mijn gezin en ik voor ogen hebben. Het gaat ten koste van wie ik ben en mijn gezinsleden. 

Afgelopen week zat ik te eten met één van mijn kinderen. Die gaf mij aan me veel te weinig te zien en dat daardoor de afstand groter wordt. Er is nooit tijd om eens spontaan langs te komen, ik ben óf aan het werk óf bij of voor handbal bezig. Voor mij een keiharde confrontatie die mij nu dwingt deze keuze te maken.

Aan het veeleisende wat ik aan de vereniging en mijn rol daarin stel, kan niet worden voldaan. Door de vereniging niet, en door mijzelf niet. Dat ligt niet aan de vereniging, dat ligt aan mij. Ik ben geen leuker mens geworden van voorzitter zijn van Handbal Houten. En dat kan niet. Dat is het me niet waard. Laat duidelijk zijn; het gaat hier niet om personen, issues of situaties. Ik kies voor waar ik alleen maar voor kan kiezen. 

Verlaat ik dan nu Handbal Houten? Nee natuurlijk niet. Ik blijf actief voor deze mooie vereniging. De kledingcommissie laat ik zéker niet los tot het allemaal opgelost is. Ik heb beloftes gedaan aan ouders en sponsoren. Die ga ik nakomen. Muziek in The Dome? Dat blijf ik heel graag doen, omdat dat iets is wat ik écht heel erg leuk vindt.

Lieve mensen, weet dat dit niet eenvoudig is. Ik denk dat we al veel bereikt hebben t.a.v. de structuur en professionalisering van de club. Maar we zijn er nog niet. Ik heb de overtuiging dat er capabele mensen binnen onze vereniging zijn die hier de volgende stap in kunnen nemen. 

Dankjewel voor je vertrouwen, de wijze waarop je mij in issues hebt aangehaakt vanuit dit vertrouwen. Ik ga je zien!

Met sportieve groet,
Renk Vermeulen